…και στο στρατό είχαμε ντίσκο…

…..η ατάκα του τίτλου διαβάσαμε στο t-shirt του σκηνοθέτη που διαφήμιζε την παράσταση.

Δευτέρα βράδυ,ζέστη και υγρασία, η πρόσκληση έλεγε “Θέατρο Π.Κ, Kill the-Μ-all “.

Πληροφορίες για την παράσταση ελάχιστες – γνώριζα ότι πέρυσι παίχτηκε για κάποιο καιρό σε έναν άλλο χώρο, όχι θεατρικό, ούτε κριτικές είχα διαβάσει, παρα μόνο το δελτίο τύπου.

Πάρκαρα ακριβώς εκεί που είχα υπολογίσει, 2 τετράγωνα κάτω απο το θέατρο.

Συναντηθήκα με τον Μπλου και μοιραστήκαμε την αγωνία για αυτό που θα βλέπαμε.

21:40 άνοιξαν οι πόρτες της αίθουσας και μπήκαμε.

Σκηνικό, πολύ πρωτότυπο,λιτό και αφαιρετικό ταυτόχρονα.

Μπροστά σε μια καρέκλα γραφείου όρθιος ο πρωταγωνιστής – ένας βετεράνος πολέμου που κουβαλώντας τα μεταπολεμικά του τραύματα και σύνδρομα προσπαθεί να φτιάξει ως πολίτης την ζωή του.

Μουσική που έφτιαχνε ατμόσφαιρα στα ηχεία … και άρχισε!

Νομίσαμε πως πραγματικά απο την πρώτη στιγμή είχαμε μπροστα στα μάτια μας εναν αληθινό βετεράνο απο κάποιο πόλεμο.

Όσο περνούσαν τα λεπτά, το σφυροκόπημα της συνειδησης μας απο το εξαιρετικό κείμενο, την εμπνευσμένη σκηνοθεσία και φυσικά την …(δεν βρίσκω τον σωστό επιθετικό προσδιορισμό να την χαρακτηρίσω) ερμηνεία γινόταν όλο και πιο ανελέητο.

Βρεθήκαμε κάποια στιγμή να κοιτάμε σε έναν καθρεπτη τον εαυτό μας, τον καθρεπτη κρατούσε ο πρωταγωνιστής και πίσω απο αυτόν ακουγόταν η φωνή μέσα μας…

Στο τέλος όταν ανοίξαν τα φώτα, και αποθεώσαμε τον πρωταγωνιστή για την ερμηνεία του, σηκώθηκα παραπατώντας…ξέρεις σαν να σου έχουν ρίξει γροθιά στο στομάχι.

Κι οι υπόλοιποι θεατές συζητούσαν πόσο αληθινό και πόσο δικό τους ήταν όλο αυτό που μας έτριψε στα μούτρα αυτός ο μονόλογος.

Πήγα καχύποπτος να δώ μια δουλεία μιας ομάδας άγνωστης σε μένα  και έφυγα γεμάτος σκέψεις, αλλά ταυτόχρονα ευχαριστημένος που δεν έχασα τον χρόνο μου.

Είναι ίσως απο τα καλύτερα πράματα που έχω δει στα 38 μου χρόνια σε θεατρική σκηνή και αξίζουν πολλά συγχαρητήρια στην συγγραφέα, τον σκηνοθέτη και τους λοιπούς συντελεστές.

Τελευταίο άφησα επίτηδες τον Στέλιο Δημόπουλο…δεν τον γνώριζα μέχρι την Δευτέρα το βράδυ, στο εξής θα επιδιώξω να τον παρακολουθώ σε ότι κάνει γιατί μου έδωσε δείγματα πολύ ταλαντούχου ηθοποιού.

Ηταν συγκλονιστικός απο το πρώτο ως το τελευταίο δευτερόλεπτο!

Όσοι πιστεύετε στον εκπαιδευτικό-διδακτικό ρόλο του θεάτρου, μην χάσετε αυτην την παράσταση αυτό το χειμώνα.Είναι πραγματικά σημείο αναφοράς.