Είδαμε την παράσταση ‘Ιraq – 9 τόποι επιθυμίας’ στο Εργοτάξιον

Το 1991 ήμουν μόλις 16 ετών, αλλά μπορούσα να αντιληφθώ το παράλογο του πρώτου αμερικανικού πολέμου εναντίον του Ιρακ. Στην απορία μου, πώς ένας πλήρως καθοδηγούμενος αρχηγός δέχεται να παίξει έναν ρόλο που μόνο δεινά προκαλεί στο λαό του, απάντηση δεν πήρα ποτέ. Όπως απάντηση δεν έδωσε κανείς 22 χρόνια μετά, όταν η δεύτερη εκστρατεία ανέτρεψε τον μη “χειραγωγήσιμο”, πλέον, Σαντάμ στο πλαίσιο πάντα της λεγόμενης Αραβικής Άνοιξης (ή, όπως ορθά θα γράψει ο ιστορικός του μέλλοντος, για το ξαναμοίρασμα της τράπουλας…), για τις συνέπειες που είχε η επέλαση της αμερικανικής πολεμικής μηχανής στον απλό λαο του Ιρακ. Ίσως οι Ιρακινοί να είναι λιγότερο άνθρωποι από τους υπόλοιπους….

9 Ιρακινές γυναίκες, αφηγούνται από τη δική τους οπτική, τα γεγονότα των δύο πολέμων και τη ζωή στον άγνωστο, για μας, τόπο. Ίσως λίγο μεροληπτικά, αφού η συγγραφέας ζει χρόνια στο εξωτερικό και η γνώση της δεν προέρχεται από προσωπική μαρτυρία, αλλά από τρίτες πηγές, και ο αποκλειστικός δράκος του παραμυθιού είναι ο Σανταμ (λες και όλα τα κακά τα προκάλεσαν εξωγήινοι εισβολείς κι όχι Αμερικανοί και σύμμαχοι), αλλά παρόλα αυτά δεν παύει να αποτελεί, το έργο της, εξαιρετικό δείγμα, τόσο ως κείμενο όσο και ως μαρτυρία-πληροφορία.

Δύσκολο πράγμα να είσαι γυναίκα στο Ιρακ, ακόμη κι αν ανήκεις στην αστική τάξη της χώρας – οι περισσότερες ηρωίδες έχουν μόρφωση και ζουν μια σχετικά καλή ζωή, με ανέσεις και ταξίδια στο εξωτερικό. Οι ηρωίδες των χαμηλότερων στρωμάτων βασανίζονται από τις δεισιδαιμονίες, που φέρει η έλλειψη παιδείας, και τη φτώχεια τους (που τις αναγκάζει να ξεπουλάνε ό,τι βρίσκουν στους νεκρούς των πρώην πλούσιων συνοικιών, κάνοντας ακόμα πιο ισχυρό το χτύπημα στο στομάχι του θεατή).

Μια παράσταση σε έναν μικρό χώρο, που μοιάζει πολύ ιδανικός για τη φιλοξενία της, όπου οι εξομολογήσεις των 9 ηρωίδων νιώθεις ότι γίνονται πάνω στο πρόσωπό σου, χωρίς την “ασφάλεια” της μεγάλης σκηνής. 9 εξαιρετικές ερμηνείες, που δίνουν τροφή σε όποιον μπορεί να προβληματιστεί, για πολύ καιρό κι όχι για λίγες μέρες μετά την παράσταση. Υπέροχη η σκηνοθεσία από τη Μαρία Τσαρούχα, που πήρε τον καλύτερο εαυτό από όλες τις πρωταγωνίστριές της. Είναι από τις σπάνιες φορές που δεν μπορείς να ξεχωρίσεις κάποιον από μια παράσταση. Μου άρεσαν πάρα πολύ οι φωτισμοί της παράστασης, που βοήθησαν να μπούμε ακόμη πιο μέσα στο κλίμα της και η μουσική επένδυση.

Δεν γνωρίζω αν εμείς έχουμε αντίστοιχα έθιμα ή συνήθειες με τους ανθρώπους εκεί, δεν γνωρίζω αν θα αντιμετωπίζαμε ποτέ με τόση αξιοπρέπεια όλα αυτά που βίωσαν αυτοί οι άνθρωποι (εδώ τα λεφτά μας πήραν και βγήκε φόρα παρτίδα το χειρότερό μας κομμάτι). Σίγουρα οι γυναίκες μιας αραβικής χώρας διαφέρουν αρκετά από τις δικές μας, αλλά οι βαθύτερες ανάγκες και τα συναισθήματα δεν έχουν μεγάλη διαφορά. Το μήνυμα που στέλνουν οι 9 πονεμένες γυναίκες του Ιρακ δεν πιστεύω ότι μπορούμε ολοκληρωτικά να το αντιληφθούμε. Οι διδαχές του πώς ένας λαός οδηγήθηκε στην απόλυτη απαξίωση με την κηδεμονία των γνωστών ισχυρών φίλων, ακριβώς τη στιγμή που αποφάσισαν ότι οι μαριονέτες τους δεν έκαναν πια για τη “δουλειά”, οφείλουν να εισακουστούν γιατί κι εδώ οι “φίλοι” μας εκμαυλίζουν διαρκώς, με τη συνεργασία των κυβερνήσεων, τους απλούς ανθρώπους, όσους δεν μπορούν να προφυλαχθούν, και την αποφράδα μέρα που θα αποφασίσουν (να μην την ζήσουμε ποτέ!) να μας ισοπεδώσουν ολικά, τότε θα αντιληφθούμε πως ο εσωτερικός πόλεμος το μόνο που κατάφερε ήταν να κάνει ευκολότερη την προέλασή τους… όπως και στο Ιράκ…

Σπεύσατε να δείτε την παράσταση για όσο ακόμη θα παίζεται, καθώς είναι μία από τις καλύτερες θεατρικές μου εμπειρίες των τελευταίων ετών και την προτείνουμε ανεπιφύλακτα.

Περισσότερα εδώ.