play_arrow

keyboard_arrow_right

Listeners:

Top listeners:

skip_previous skip_next
00:00 00:00
chevron_left
volume_up
  • play_arrow

    Sin Radio Listen, don't just hear!

ΜΕ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΤΟΥ ΘΕΑΤΗ

Είδαμε την παράσταση ‘Καθώς Ψυχορραγώ’ στο Θέατρο οδού Κυκλάδων – Λευτέρης Βογιατζής (Ι)

today20 Μαΐου, 2017

Φόντο
share close
web Καθώς ψυχορραγώ 4 min

web Καθώς ψυχορραγώ 4 min

Ο Μπάντρεν, μαραγκός, φτιάχνει το φέρετρο της ετοιμοθάνατης μητέρας του, Αντυ Μπάντρεν. Ο πατέρας, τα τέσσερα αγόρια και η μια τους κόρη ετοιμάζονται να το μεταφέρουν με τα ζώα τους στην άλλη άκρη του αμερικανικού νότου, την επαρχία Γιοκναπατάουφα, στα μέσα του καλοκαιριού. Μια άγρια καταιγίδα ανατρέπει τα σχέδιά τους, το ποτάμι πλημμυρίζει, η γέφυρα καταρρέει, η οικογένεια, όμως, καταφέρνει να φθάσει καταβεβλημένη και με απώλειες στον προορισμό της, εκπληρώνοντας έτσι την ύστατη υπόσχεση στην εκλιπούσα μάνα· να θαφτεί στον τόπο που γεννήθηκε.

Η παράσταση αρχίζει με μια ετοιμοθάνατη μάνα να ψυχορραγεί κρατώντας το σεντόνι της. Αφηγείται την άχαρη ζωή της με τον άντρα της και τα παιδιά της, Όταν παντρεύτηκε ζήτησε από τον άντρα της να της υποσχεθεί ότι θα τη γυρίσει μια μέρα και θα τη θάψει στο πατρικό της. Όσο για τους υπόλοιπους ήρωες, ο καθένας από τη δική του οπτική γωνία, αφηγείται την ιστορία της οικογένειας, φωτίζοντας πτυχές όπως η ιδεοληψία, ο κυνισμός, η αποξένωση, η παραίτηση, η αγάπη, η ενοχή, η περηφάνια, που, παρά τα εμπόδια, πρέπει να φέρουν εις πέρας την αποστολή τους.

Το «Καθώς ψυχορραγώ» δεν είναι δράμα, ούτε κωμωδία. Τα νοήματα, όμως, είναι πολλά. Η ζωή της μάνας, η ψυχοσύνθεσή της, η καθήλωση στον νεότερο γιο της, ο πατέρας που κακομεταχειρίζεται τα παιδιά του, τα ίδια τα παιδιά – έρμαια της μάνας που δεν μπορούν επαναστατήσουν, η φτώχεια και τέλος η αίσθηση του καθήκοντος για την εκπλήρωση της τελευταίας επιθυμίας.

web Καθώς ψυχορραγώ 3 min

Στην κα Σοφία Φιλιππίδου, ως μάνα, διακρίνεται μια ερμηνεία που εκπέμπει καλοσύνη. Συνδυάζει την τραγικότητα που αρμόζει με την κωμική διάσταση, γεγονός που προϋποθέτει ταλέντο και ευστροφία.
Ο Μιχάλης Καλιότσος, ως πατέρας, χτίζει έναν χαρακτήρα εγωκεντρικό και σκληρό. Σίγουρα πολύ αντιπροσωπευτικό για την τότε κοινωνία.
Ο Κώστας Βασαρδάνης, ως γιος Νταρλ, με τις εξάρσεις του ως τρελός και επαναστάτης. Ένας ηθοποιός με εμπειρία και αφοσίωση στον απαιτητικό ρόλο.
Ο Μορφέας Παπουτσάκης, ως ο πρωτότοκος γιος Κας, ερμηνεύει καλά, χωρίς ιδιαίτερες διακυμάνσεις.
Ο Κωνσταντίνος Γεωργόπουλος, ως γιος Τζιούελ, συγκρούεται με τα άλλα μέλη της οικογένειας, με αέρα, πυγμή και έλεγχο ταυτόχρονα.
Ο Μιχάλης Ταμπακάκης, ο μικρότερος της οικογένειας, ενδεδειγμένος και αυτός ως ευαίσθητο και αθώο παιδί.
Η Έλενα Μεγγρέλη, η προσκολλημένη στη μητέρα ντροπαλή κόρη, συμπληρώνει ικανοποιητικά τον θίασο με την ερμηνεία της.
Όλοι τους έχουν έχουν μπει επ’ ακριβώς στο χαρακτήρα του ρόλου, είναι απόλυτα συντονισμένοι μεταξύ τους, συμβάλλοντας ισάξια στο αποτέλεσμα.

Για την παράσταση θα μπορούσα να γράψω δύο λόγια μόνο: Πρέπει να την δείτε. Ίσως αυτό να αρκεί, ίσως και όχι. Όσα και να ειπωθούν πάντως, πάλι εκεί θα καταλήξω. Όταν η Αθήνα είναι γεμάτη από θεατρικές σκηνές και ακόμη κι εκεί που είσαι σίγουρος πως θα δεις κάτι καλό, απογοητεύεσαι, όταν βλέπεις πραγματικά καλό θέατρο, ενθουσιάζεσαι και ο θεατής βγαίνει ακόμα καλύτερος και ευτυχισμένος (ασχέτως δράματος ή κωμωδίας).

Περισσότερα εδώ.

 

Written by: Sin Radio

Σχόλια σε άρθρα (0)

Αφήστε ένα σχόλιο

Το email σας δεν θα δημοσιευθεί. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *

Sin Radio
0%