Είδαμε την παράσταση ‘Τζάσμιν’ στο θέατρο Διάνα
Με πολύ πιο γρήγορους ρυθμούς, απ’ ότι η ταινία του Woody Allen, «Blue Jasmine», η θεατρική παράσταση της Ελένης Ράντου και του Σταμάτη Φασουλή, αποτελεί μια εξαιρετική μεταφορά του κινηματογραφικού σεναρίου στη θεατρική σκηνή.
Ένα σενάριο, γεμάτο ανθρωπιά, που μιλάει για τον πόνο και την απώλεια και δοκιμάζει τα όρια του ανεκτού με έναν ιδιαιτέρως αρνητικό και ανεστραμμένο τρόπο. Το θέμα του αναφέρεται στην αδράνεια, στην κρίση, στο πρόσωπο του φόβου και της απόγνωσης, αν και το σημαντικότερο ζητούμενο του σεναρίου είναι ο ορισμός της ταυτότητας. Η γραφή του Allen είναι έντονη και διαυγής, αφοριστική και παραδειγματική και χτίζει τους χαρακτήρες του μέσα από καταστάσεις που ικετεύουν τη λύση. Το σενάριο λειτουργεί κυρίως ως μελέτη μιας γυναίκας με έντονα σημάδια ναρκισσισμού και κατάθλιψης, η οποία βάζει όσο το δυνατόν μεγαλύτερη απόσταση μεταξύ της πραγματικότητας και του εαυτού της. Μιας γυναίκας που πληρώνει ακριβά τη φαινομενικά ανώδυνη συνήθειά της να «κοιτάζει» αλλού και να σφυρίζει σνομπίστικα στα απειλητικά σημάδια που τη φέρνουν στο ναδίρ. Μια ψεύτικη και εύθραυστη ύπαρξη σε απόγνωση, απολύτως ανίκανη να αντιληφθεί τον νέο της κόσμο. Μια απελπισμένη γυναίκα που μοιάζει με το αιχμάλωτο ζώο στο ζωολογικό κήπο όταν το αφήνουν, καταστροφικά, ελεύθερο στην έρημο.
Το μείγμα του σεναρίου αποτελείται από ένα γλυκόπικρο κοκτέιλ που σερβίρεται με δεξιοτεχνία. Είναι ένα δυσάρεστο θέμα με μερικές κωμικές σφήνες και πινελιές χιούμορ που προκύπτουν από το κοντράστ της ραφιναρισμένης μεγαλοαστής και του κόσμου των ανθρώπων που ζούνε με τα ζωώδη ένστικτα. Η αστάθεια πρωταγωνιστεί στην παράσταση, όπως και οι εναλλαγές μεταξύ των περασμένων μεγαλείων και της χαοτικής σημερινής κατάστασης της γυναίκας, που τόσο αυτοκαταστροφικά διαχειρίστηκε τη ζωή της.
Όταν ο Νεουορκέζος βαθύπλουτος, οικονομικός απατεώνας Hal (Μάξιμος Μουμούρης) χρεοκοπεί, βρίσκεται στη φυλακή και αυτοκτονεί, η εκλεπτυσμένη γυναίκα του Jasmine (Ελένη Ράντου) μένει μόνη χάνοντας ουσιαστικά τη δημόσια ταυτότητά της. Η Jasmine, αρνούνταν να δει τις απιστίες και τον τυχοδιωκτισμό του Hal, φαντασιωνόταν μια επίπλαστη ευτυχία, ζούσε μια έντονη κοινωνική ζωή, καταπίεζε τον εαυτό της και δεν μπορούσε να αναγνωρίσει την κατάστασή της, παρόλο που ήταν ήδη μόνη, με συντροφιά τα stoli martini. Χωρίς επαφή με την πραγματικότητά της, αναζητά καταφύγιο στη μόνη οικογένεια που έχει, στην αδελφή της, Ginger (Γαλήνη Χατζηπασχάλη), διεκδικώντας τη φιλοξενία της. Η Ginger, που ζει σ’ ένα μικροσκοπικό λαϊκό διαμέρισμα στο Σαν Φραντσίσκο και συναναστρέφεται με λαϊκούς τύπους, είναι η αδελφή που η Jasmine είχε στο παρελθόν προδώσει χωρίς ούτε μια δεύτερη σκέψη. Το ξανασμίξιμο των αδελφών θα φέρει στο προσκήνιο πολλές πικρές αλήθειες, μέχρι που στο τέλος θα κάνει την Jasmine να μοιάζει πολύ ανθρώπινη. Είναι φοβισμένη για να προχωρήσει στο επόμενο βήμα και φαίνεται ότι πατάει ξανά στα πόδια της, μόνο όταν βρίσκει το επόμενο ροζ συννεφάκι για να χωθεί μέσα του. Είναι η δεύτερη ευκαιρία που κτυπάει την πόρτα της και της δίνει τη δυνατότητα να κερδίσει μια νέα ζωή. Το θέμα είναι πως θα επιλέξει να χειριστεί αυτή τη δεύτερη ευκαιρία. Τι πρέπει να αποφύγει και τι πρέπει να μην ξανακάνει; Τι ρόλο θα παίξει η αγάπη και ο φόβος της; Πού θα γείρει η ζυγαριά των αποφάσεών της; Ποια θα είναι η κατάληξή της; Άραγε θα μπορέσει αυτή τη φορά να τα καταφέρει; Έχει αυτή η τσακισμένη ψυχή επιστροφή;
Η Ελένη Ράντου, μικροσκοπική και εύθραυστη, δείχνει πραγματικά αδύναμη να αντιμετωπίσει την κατάστασή της. Όλοι οι ρόλοι είναι υποστηρικτικοί στο κεντρικό πρόσωπο, αυτό της Jasmine, ενώ ξεχωρίζει με το ταλέντο της η Γαλήνη Χατζηπασχάλη. Ευρηματικά σκηνικά τα οποία εξυπηρετούν την εξαιρετική σκηνοθεσία του Φασουλή, η οποία ρέει αρμονικά μεταξύ των εναλλασσόμενων κόσμων της Jasmine, έτσι ώστε το παρελθόν με το παρόν να αναμειγνύονται ιδιοφυώς, έχοντας την ίδια βαρύτητα στην αφήγηση.
Περισσότερα εδώ.
Έλενα Χατζοπούλου, Νοέμβριος 2018
