Είδαμε την "Πνιγμονή" στον Πολυχώρο VAULT

Είχαμε ακούσει τα καλύτερα, αλλά δεν είχαμε την ευκαιρία να παρακολουθήσουμε την εξαιρετική παράσταση «Πνιγμονή», σε σκηνοθεσία και κείμενο του Δημήτρη Καρατζιά. Με την είσοδό μας στην αίθουσα, νιώθουμε ήδη μια διαμορφωμένη ατμόσφαιρα… Σκοτεινή, καταθλιπτική, απαισιόδοξη… Φώτα χαμηλά, μόνο μαύρο χρώμα και το δωμάτιο που λαμβάνει χώρα το έργο, να φαντάζει ακόμα πιο μικρό και στενάχωρο στα μάτια μας…

Γυναίκες μαυροφορεμένες και η παράσταση αρχίζει… Καταπίεση, εξευτελισμός, εξαθλίωση… Η μάνα-αφέντης… Δεν υπάρχει ελπίδα. Είσαι γυναίκα, η θέση σου είναι συγκεκριμένη. Οι ηρωίδες δέχονται τη μοίρα τους, έστω και εξαναγκαστικά. Δεν σηκώνουν κεφάλι. Όποια το κάνει, τιμωρείται. Δεν υπάρχει συγχώρεση κατ’ ουσίαν, παρά μόνο κάλυψη εκ των έσω, της όποιας –ως ορίζεται– ντροπής ή ο απόλυτος βασανισμός σε δημόσια θέα, που υποστηρίζεται ακόμα και από αυτές που ζηλεύουν, στην πραγματικότητα, το θάρρος της «αμαρτωλής». Υποκρισία και φθόνος, εξουσία και παθητικότητα, γυναίκες και άνδρες. Οι τελευταίοι λείπουν ως φυσική παρουσία, αλλά είναι παραπάνω από παρόντες μέσα από τα λόγια και τις περιγραφές των γυναικών. Είναι οι κυρίαρχοι, οι δυνατοί, αυτοί που ορίζουν τη ζωή.

Η Αθηνά Τσιλύρα, ως μάνα αφέντης (ή μήπως τύρρανος;) δίνει ερμηνεία ζωής και δεν ήταν λίγες οι φορές που οι ίδιοι μείναμε άφωνοι μπροστά στο εκτόπισμά της και νιώσαμε να δεχόμαστε τoν στόμφο των λεγομένων της βαθιά μέσα μας. Η μεταδοτικότητα του λόγου, ναι, ήταν τόσο καθηλωτική. Η Θεοδώρα Σιάρκου, δυναμική ηρωίδα, που ναι μεν σέβεται τη μάνα, αλλά είναι και η ίδια δεύτερη μάνα στα κορίτσια και τα πονάει, στηρίζει τη μεγαλοπρέπεια της κας Τσιλύρα ιδανικά και είναι ένας σημαντικός συνδετικός κρίκος. Οι κόρες-ηθοποιοί αποδίδουν με απίστευτη άνεση το ρόλο που έχουν λάβει και τον «ντύνονται» απόλυτα και άρτια. Η ερμηνεία της “γιαγιάς” συγκλονιστική, σε στοιχειώνει… Είναι, ίσως, η πιο δεμένη ομάδα που έχω δει σε παράσταση – και δεν υπερβάλλω. Η ενότητα των ηθοποιών είναι τόσο εμφανής, το δέσιμο τόσο επιτυχημένο, που, ως θεατής, το νιώθεις. Σε συνδυασμό με την υποβλητική ατμόσφαιρα, αισθάνεσαι ότι είσαι εκεί, ένας γείτονας που παρατηρεί κρυφά, ένας λιγομίλητος καλεσμένος, και γιατί όχι, ίσως ένας έμπιστος της οικογένειας. Είσαι μέσα στην παράσταση και την προαναφερθείσα ιδιότητα, την καθορίζει η προσωπικότητά σου. Διαλέγεις ρόλο και η ψυχή σου συμμετέχει…

Το αριστούργημα «Το σπίτι της Μπερνάρντα Άλμπα» του Federico García Lorca αποτελεί την έμπνευση για την ιστορία που μεταφέρεται στην σύγχρονη Ανατολική Τουρκία. Η κατάσταση είναι υπαρκτή και μας καλεί να προβληματιστούμε και να εκτιμήσουμε -ίσως- κάποια πράγματα. Αλλά, πάνω απ’ όλα, να μην το βάζουμε κάτω, να διεκδικούμε, να μαχόμαστε. Σε όποιον αγώνα δίνει ο καθένας. Αρκεί να είναι δίκαιος. Ποιος το ορίζει αυτό; Δύσκολο να απαντήσω. Μόνο ελπίζω στο καλό που κρύβουν μέσα τους οι άνθρωποι με όποιο ρίσκο ενέχει αυτό.

Για κανένα λόγο να μην χάσετε αυτή την παράσταση! Πιστεύω ότι έχει τις προδιαγραφές να μείνει ως κλασσική. Σίγουρα όμως είναι μια αξέχαστη θεατρική εμπειρία. Σε καμία περίπτωση να μην «φοβηθείτε» τη θεματολογία. Είναι τόσο άρτια και «δεμένη» δουλειά που θα φύγετε από το θέατρο με αίσθημα πληρότητας και με προβληματισμούς που μπορούν να εξελίξουν τη βραδιά σας, μέσα από μια εποικοδομητική συζήτηση με την παρέα σας!