Είδαμε την παράσταση ‘Λαχταρώ’ στο θέατρο Ροές

Παρασκευή βράδυ στο Γκάζι, για θεατρική εξόρμηση. Με την υποψία ότι η παραλία είναι πιο θελτική για τους περισσότερους, φτάνω κοντά στο θεατρο και μια ευχάριστη έκπληξη με περιμένει, καθώς υπάρχει αρκετός κόσμος συγκεντρωμένος για να δει την ίδια με μας παράσταση.

Μπαίνοντας στο θέατρο, η πρώτη εικόνα είναι ο τοίχος με τα πάμπολλα χαρτιά καρφιτσωμένα πάνω του, ένα γραφείο και μια πολύ ωραία καρέκλα (θέλω κι εγώ μια ίδια!). Ζέστη, δυστυχώς, που θα δυσκολέψει κοινό και πολύ περισσότερο ηθοποιούς, φυσιολογική για την εποχή, αλλά “εχθρός” των κλειστών χώρων…

4 πρόσωπα, 4 παράλληλες ιστορίες ή 4 οπτικές ενός ανθρώπου. Γεμάτα απορίες και με μια ιδιάζουσα ερωτική διάθεση, μπλέκουν το μεταφυσικό με τη ζωή, το φως με το σκοτάδι και, με οδηγό το σύμπαν που χτίζει το κείμενο της Σάρα Κέην, σε βάζουν στο σκοτεινό τους κόσμο, που δεν ειναι τόσο τρομακτικός όσο ακούγεται, αλλά ούτε και τόσο γοητευτικός, όσο φανταζόμαστε.

Τα αυτοβιογραφικά αφηγήματα δεν σε κάνουν πιο σοφό, ούτε σου δίνουν μια καθαρή εικόνα της ιστορίας, αφού μοιάζουν κομμάτια από διάφορες κατακερματισμένες επιθυμίες. Τα πρόσωπα θα κάνουν διαλόγους μεταξύ τους, όχι τους συμβατικούς, αλλά λυρικούς, γεμάτους συναίσθηματα, με κυρίαρχο αυτό του τρόμου (για τα πάντα), είτε θα μονολογήσουν, παρουσιάζοντας στον λόγο όλες αυτές τις καταστάσεις που τα βασανίζουν, μέσα από έντονες εκφράσεις και αντιθέσεις αρνήσεων και καταφάσεων, λαχτάρας για θάνατο και ζωή.

Το τέλος, ίσως, τους έχει δώσει κάποιες απαντήσεις, αλλά σίγουρα δεν τους έχει λυτρώσει, τοποθετώντας τους στα μάτια μου ως γνήσιους απογόνους του μυθικού Σίσυφου, που, ενώ πιστεύει ότι φτάνει στο τέλος, επιστρέφει ξανά στην αρχή για να ξανακάνει την ίδια διαδρομή. Κι αν ο αρχαίος ήρωας εξέτειε μια τιμωρία, τα πρόσωπα του εν λόγω κειμένου, αυτομαστιγώνονται, εκπληρώνουν κάποια προσωπική αποστολή ή απλώς δοκιμάζονται από παιχνίδια του μυαλού τους; Με αυτήν την απορία παραμένω ακόμη…

Mια εξαιρετική σπουδή στο κείμενο και μια άρτια, εικαστικά και ερμηνευτικά, παράσταση είναι αυτή που παρακολουθήσαμε. Μελετημένη στη λεπτομέρειά της, από τα φώτα μέχρι τα ρούχα των ηθοποιών και όλα τα υπόλοιπα. Μια καλοκουρδισμένη μηχανή, ένα σκάφος που επιβιβάζεσαι και κάνεις μια κατάδυση στον κόσμο της Σαρα Κέην – όταν αναδύεσαι ξανά στο φως, έχεις συγκεντρώσει τέτοιο όγκο πληροφορίας, που μπορείς να σκέφτεσαι για μέρες ολόκληρες, για όλα εκείνα που πραγματεύεται το έργο. Το κυριότερο μήνυμα που εγώ πήρα, ως θεατής, ειναι πόσο φοβαμαι τις επιθυμίες μου και πώς τις διαχειρίζομαι, ειδικότερα αυτές που προκύπτουν από ταπεινά ένστικτα και σίγουρα με τρομάζουν, καθώς θεωρώ τον εαυτό μου άνθρωπο που δεν έχει σκοτεινά δωμάτια μέσα του… ή μήπως έχω και δεν το ξέρω ακόμη…;

Για όσους αγαπάνε τις σκοτεινές θεατρικές ραψωδίες και φυσικά όσους παρακολουθούν τη δουλειά των Αντζελα Μπρούσκου – Παρθενόπη Μπουζούρη, η παρασταση αυτή είναι από εκείνες που λέμε “πρέπει οπωσδήποτε να δεις”.

Περισσότερα εδώ.

Theodore a.k.a. Evil Chef, Ιούνιος 2019