play_arrow

keyboard_arrow_right

Listeners:

Top listeners:

skip_previous skip_next
00:00 00:00
chevron_left
volume_up
  • play_arrow

    Sin Radio Listen, don't just hear!

ΜΕ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΤΟΥ ΘΕΑΤΗ

Είδαμε την παράσταση ‘Πόσο κοστίζει να ζεις;’ στο Θέατρο Πόρτα

today25 Οκτωβρίου, 2021

Φόντο
share close

Έλα, πες μου, έχεις ποτέ σκεφτει, τι κόστος πληρώνεις, ως ζωντανός άνθρωπος, για όσον καιρό θα περπατάς στη γη; Έχεις αναλογιστεί αυτά που έχεις θυσιάσει για οποιοδήποτε λόγο, τι αξία έχουν για σένα; Και, επίσης, για όλους εκείνους που ήταν κομμάτι τους; Και για να στο κλείσω κάπου εδώ – τοποθετείς τον εαυτό σου στο “ράφι” με τους καλούς ανθρώπους, που έχουν να επιδείξουν περισσότερο καλό απ’ ότι κακό μέχρι σήμερα;

Τέσσερις άνθρωποι επί σκηνής… δύο υγιείς και δύο με κινητικά προβλήματα· το αγόρι, εκ γενέτης, με μια σπάνια αρρώστια και το κορίτσι, μετά από ένα τροχαίο ατύχημα. Παράλληλες ιστορίες που τέμνονται, καθώς οι υγιείς θα γίνουν φροντιστές των άλλων δύο. Τέσσερις άνθρωποι που ίσως δεν είναι αυτό που δείχνουν, που η εμφάνιση να σε ξεγελάσει – ένας αρτιμελής μπορεί να είναι πιο “ανάπηρος” από κάποιον καθηλώμενο σε μια καρέκλα… συναισθηματικά, ηθικά, προσωπικά… συμπλήρωσε τη λίστα με ό,τι άλλο θες. Και η δυσκολία στην κίνηση, δεν σημαίνει πως ταυτόχρονα τελειώνει η ζωή… μπορεί κάποιος εύκολα να βγει μια βόλτα, να πάει να ψωνίσει, να γνωρίσει άλλους ανθρώπους, να ερωτευτεί, να κάνει όνειρα για μια εκδρομή στα γενέθλιά του…

Και στις συναντήσεις αυτών των ανθρώπων – ένας νέος άνδρας ψάχνει μια νέα φροντίστρια, εκτός πρακτορείου βοηθών, γιατί έχει κακή εμπειρία, και ένας πρώην-νυν σύζυγος προσπαθεί να γνωρίσει την εν διαστάσει γυναίκα του, μέσα από τη φροντίδα, μετά από το ατύχημα που είχε, αφότου αντιμετώπισει κι αυτή πρόβλημα με τη νοσοκόμα από κάποια εταιρεία – βλέπεις επιβίωση και λιγότερη ζωή. Όλοι προσπαθούν να επιβιώσουν, στις όποιες συνθήκες τους, ακόμη μια μέρα. Ας περάσει αυτή η μέρα και αύριο ξαναέρχονται στην ίδια ρουτίνα, με τον ίδιο σκοπό, παγιδευμένοι σε “πρέπει” και υποχρεώσεις και άλλα που ορίζει ο κάθε ήρωας στον εαυτό του. Και η ζωή; Ψευδαίσθηση…

Η ζωή δεν είναι μόνο επιβίωση… Είναι και έρωτας και όνειρα και ευχές και χαμόγελο και θυσία και ανάσταση… Αν τοποθετείς την επιβίωση πάνω από τη ζωή, μοιραία θα έρθει κάποια στιγμή που θα δεις, όπως οι δύο “αρτιμελείς” ήρωες του έργου, πως έχεις μπει μέσα σε μια περιμετρική μάντρα, που έχεις χτίσει γύρω σου και ορίζεις ως προσωπικό χώρο, πως εκεί βρίσκεσαι ολομόναχος, γιατί εξαιτίας της δεν μπορεί κανείς να πλησιάσει. 

Και το πιο σημαντικό στην παράσταση είναι πως το μήνυμα αυτό το λαμβάνουν από δύο ανθρώπους, που δεν έχουν τις ίδιες δυνατότητες κίνησης με αυτούς, και, όμως, έχοντας χάσει κάτι σημαντικό, προσπαθούν να αξιοποιήσουν καθετί και να δημιουργήσουν μια κατάσταση, που θα κάνει βήματα προς το “ζω”, βαδίζοντας από το “επιβιώνω”. Τώρα, αν με ρωτάς, αν οι δυο τους θα τα καταφέρουν, δεν ξέρω τι να σου απαντήσω… είμαι σε προβληματισμό, καθώς παρατήρησα ότι υπάρχουν όλες οι προϋποθέσεις επί τούτου, αλλά κάτι τους κρατάει το χειρόφρενο ανεβασμένο… Ενδόμυχα, θέλω να πιστεύω πως θα δημιουργηθούν οι συνθηκες για να δοκιμάσουν να ξεφύγουν από τη “βόλεψή” τους.

Οι Αμαλία Καβάλη, Ειρήνη Μακρή, Μελαχρινός Βελέντζας και Φώτης Στρατηγός, αναλαμβάνουν επί σκηνής, σε μικρές πράξεις, να μας δείξουν μια άλλη οπτική για τους ανθρώπους με δυσκολία στην κίνηση και αυτούς που έχουν αναλάβει τη φροντίδα τους, φωτίζοντας ταυτόχρονα τις προσωπικές ιστορίες τους και την εξέλιξη που τους προσφέρει αυτή η σχέση.

Αμαλία Καβάλη – Μελαχρινός Βελέντζας, το ζευγάρι σε διάσταση, που έρχεται κοντά μετά το ατύχημά της και βλέπουμε σταδιακά να μετατοπίζονται από τις αρχικές τους θέσεις όσο “ξανασυστήνονται”. Εκείνος αντιλαμβάνεται πως δεν ήταν ποτέ ιδιαίτερα συναισθηματικος μαζί της, ότι ήταν μάλλον λάθος η επιλογή της σιωπής στα μεγάλα ταξίδια (μα ούτε μια απάντηση σε ένα sms;) και εκείνη βλέπει πως πίσω από τον άνθρωπο που είχε σκοπό να φέρνει αρκετά χρήματα στο σπίτι, υπήρχε κάποιος που το έκανε για εκείνη και ενδιαφερόταν, μόνο που η καθημερινότητα και η έννοια της επιβίωσης και η συναισθηματική του ανασφάλεια, του “απαγόρευαν” να το εκδηλώσει… Παρα πολύ καλές και οι ερμηνείες των δύο, όμως, προσωπικά, θα ξεχωρίσω λίγο παραπάνω τον Μελαχρινό Βελέντζα, για τον τρόπο που από την πρώτη στιγμή έχτισε την περσόνα του ήρωά του και το πώς, στο τέλος, τον είδαν τα μάτια μας.

Ειρήνη Μακρή και Φώτης Στρατηγός, το έτερο ζευγάρι – εκείνη κόρη μια Πολωνής μετανάστριας, που επέστρεψε στην πατρίδα της και έχει αναλάβει την ευθύνη πια να τη βοηθάει, στέλνοντας κάθε μήνα χρήματα, και αυτός ενας υπερόπτης, ευφυής νέος, σε σπουδές μεταπτυχιακού σε ένα πολύ αξιόλογο κολέγιο, καθηλωμένος σε μια καρέκλα και με πολύ μεγάλη δυσκολία να κάνει τα καθημερινά μικρά, μόνος του. Η σχέση τους θα περάσει από το στάδιο της αμφισβήτησης και του αυστηρού επαγγελματικού, σε μια κάπως πιο φιλική, όταν λειανθούν οι “γωνίες” και δει πιο ανθρώπινα ο ένας τον άλλο, και πώς θα μπορούσε να εξελιχθεί. Όμως, τα τείχη της κοπέλας δεν θα το επιτρέψουν και όταν θα το αποφασίσει να δοκιμάσει, η άλλη πλευρά δεν θα είναι πλέον διαθέσιμη. Και αυτό το ζευγάρι πολύ καλό ερμηνευτικά και δεν θα ξεχωρίσω, αυτήν τη φορά, κανέναν. 

Ο Θωμάς Μοσχόπουλος παίρνει ένα καταπληκτικό κείμενο (δεν πήρε τυχαία το Βραβείο Πούλιτζερ το 2018), το μεταφράζει και, με τη συνεργασία των ηθοποιών του, σκηνοθετεί μια πολύ ανθρώπινη, τρυφερή και συνάμα, όμως, ρεαλιστικά σκληρή παράσταση, όπου τα ερωτήματα προς τον θεατή, διεισδύουν με γλυκό και όχι βίαιο τρόπο, μέσα του. Μας άρεσε ο τρόπος που χρησιμοποίησε όλη τη σκηνή του θεάτρου, φτιάχνοντας δύο δωμάτια σε ένα, ενώνοντας με αυτόν τον τρόπο τις ιστορίες, που δεν έχουν τόσες, τελικά, αποκλίσεις, όπως φαίνονται στην πρώτη ανάγνωση.

Εξαιρετική η δουλειά στον φωτισμό, από τον Νίκο Βλασόπουλο, που έπαιξε έξυπνα με το δίπολο “φως – σκοτάδι”, παρουσιάζοντας κάθε σκηνή των ζευγαριών, αναδεικνύοντας αυτό που βρισκόταν μπροστά, αλλά χωρίς να “εξαφανίζει” το άλλο. Πολύ ευρηματικό και “αληθινό” το σκηνικό με τις κούτες (σαν να είναι σε μια μόνιμη μετακόμιση οι ήρωες) και τους δύο χώρους φροντίδας, που επιμελήθηκε ο Βασίλης Παπατσαρούχας, που φρόντισε και για τα καλαίσθητα ρούχα των ηθοποιών.

Ακόμη μια επίσκεψη στο θέατρο Πόρτα αποδείχτηκε ορθότατη επιλογή! Με μια παράσταση που σκηνοθετικά, ερμηνευτικά, αισθητικά, σίγουρα μπαίνει στις υποψήφιες για τις καλύτερες που θα παρακολουθήσουμε φέτος και μας θύμισε, μέσα από ένα σύγχρονο έργο, πόσο πραγματικά μεγάλη αξία έχει να ζεις. Στο ερώτημα που διατυπώνει ο τίτλος, η εύκολη απάντηση είναι πως το κόστος είναι ανεκτίμητο, αλλά, όπως είδαμε και στη σκηνή, στο τέλος της ημέρας όλο αυτό ίσως είναι και επώδυνο, καθώς οι διαμορφωμένες συνθήκες και “ανάγκες” μας, συχνά πυκνά, κάνουν όλους να το ξεχνάμε και να το θυμόμαστε με τον δύσκολο τρόπο…

Ήταν μια από αυτές τις βραδιές, που χαίρομαι που ζω σε αυτήν την πόλη και έχω τη δυνατότητα να βλέπω τέτοιες παραστάσεις, που σηματοδοτούν αυτό που όλοι αναγνωρίζουμε ως “καλό θέατρο”. Να μην την χάσετε για κανέναν απολύτως λόγο!

Περισσότερα εδώ.

Θοδωρής Κ., Οκτώβριος 2021

Written by: Sin Radio

Σχόλια σε άρθρα (0)

Αφήστε ένα σχόλιο

Το email σας δεν θα δημοσιευθεί. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *

Sin Radio
0%